پیشرو :

تو سفیدی یا سیاه ؟ چهره ات یه انسان نماست

 بیا با زهر ابدیت منو بکن خلاص

به دهانه ی خشم شب بگو از پیشم بره

 بگو چرا ستاره دیده نیست ، شبم پر از مهه

بگو که خاطره ی نفس کشیدنم یادم نیست

 بذار از اشک همه سرزمینمون بشه خیس

شب مهمونی یه مرد سیاهپوش تا اینجا رسید

 قانون هنوز ثابت شده ست که از این مهمونی نرید

هزاران کیلومتر تو آسمون باید پرواز کرد

 خیلی چیزا به چشم تازه ست اون وقت باید آغاز کرد

شروعی که یه بغض میسازه چرا خوشی تو غربت

میفهمی که یه فراری ای تو تو بازار خفت

اونجا میشی یه پادشاه ، اما خیلی تنها

اما انقدر نمیفهمی که باز گم شدی تو فردا

تو زیر زمین مجازات خیلی ها رفتن عزیز

اثری ازشون نیست ، مثل اونا نباش مریض

دیوار تا سقف آسمون اومد فرار از این قصه

محاله ، چون هیچ بزدلی به عرش نمیرسه

چشم من خسته س میرم بخوابم اما توی قبر

ولی نه بیدار میمونم واس مرگت میکنم صبر

علی کینگ :

من شب شیشه ایمو میشکونم با چنگال خشم

سهم زندگیمو ذره ذره میگیرم ازش

نمیذارم تو تاریکی توهم بشه حاکم

حتی اگه تو جنگ کشته شم و بشم مجرم

دستای خونیمو دیدی به آرزوت رسیدی؟

وجدانمو گرفتی و بهم مادیات میدی ؟

اینجور جاهاست که میگن مرگ بهتر از زندگیست

آغاز حکومت جدید برگشت بردگیست

پرواز مجازیست ، وقتی تو اون سکوت من

خود به خود چشام بسته میشه می لرزه بدنم

اون روز روز وداست ، روز مرگ و عجلم

بدون که هیچکس انسان نیست و منم یه بدلم

پیشرو :

من مجرم نیستم افتادم تو یه جای پرت

 تو این جنگل واسه آزادیت واست میذارن شرط

هر ثانیه ی ساعت جسم خواستار حادثه است

 تن من نمیخواد بمونه مقصر جاذبه است

ستاره ها نزدیک نمیشن که بسوزونن این ترس

سردیت شدن بهتره بشینن آروم سر درد

ابلیس :

غول آهنی پیروز شد خیلی ما باخت دادیم

مجبوریم قبول کنیم و ظاهرا کمی شادیم

آتیش بی ناموس جمع پیروز شد با یه ترفند

که خیلی هارو ثابت نگه داشت با خواب لبخند

زحمت دستات گرفته شد بدون حرف زدن

تو این جنگل باید لال باشی بدون حرف زدن

پیشرو :

زندگی یه بازی نیست بلکه هوسه تو خلوت

مسیر معیّن بن بستیه به نام شهوت

تجربه یه جسم مرده ست به دستت خاک میشه

اما سایه یه حادثه ست کنار تو راه میره

مهر دوست قدیمیت هم میگیرنش روی آسفالت

زیر سقف زندگیت هم با ترس وارد میشه چشات

پشت سکه ی بی ارزش به ققنوس بها میدن

اینا باید تو خواب افسانه ای به فنا برن ...

امیر تتلو :

اینا شیطونن تو لباس فرشتن

دل آدمهارو با آب نفرت شستن

روی قلب ما با تیر داغ نوشتن : که حتی آزادی بیانت هم بدش من